["Legend"]

Jack (Tom Cruise) is een van de bewoners van een sprookjesachtig bos, die regelmatig bezoekt wordt door prinses Lili (Mia Sara). Op een dag neemt Jack haar mee naar de eenhoorns, heilige wezens die de kracht van het kwaad tegenhouden. Jack weet echter niet dat de Heer van het Duister (Tim Curry) het op de hoorn van de dieren gemunt heeft. Deze slechterik maakt handig gebruik van Lili’s gemoedelijke omgang met de eenhoorn om het wezen te vangen en zijn hoorn af te snijden. Als gevolg breekt er een nieuwe ijstijd aan, als voorbode van de heerschappij van het duister. De enige manier om te voorkomen dat de Heer van het Duister de wereld zal regeren is het terughalen van de hoorn. Het is aan Jack om deze gevaarlijke zoektocht tot een goed einde te brengen...

Na de donkere science-fiction-films Alien en Blade Runner vond regisseur Ridley Scott dat het tijd was voor iets anders. Hij besloot een avontuurlijke fantasyfilm te maken, die voornamelijk gericht was op een jonger publiek. Aldus verscheen in 1985 de film Legend, met een jonge Tom Cruise en onherkenbare Tim Curry in de hoofdrollen. De film vertelt het klassieke verhaal van goed tegen slecht, en doet dat met een recht-toe-recht-aan aanpak. Verwacht dus geen moeilijke plotwendingen of andere onverwachte verrassingen die het jonge doelpubliek zouden kunnen verwarren. Toch mist de plot enige samenhang en wordt er weinig gedaan om de personages uit te werken. Op één punt is Legend echter duidelijk een uitblinker: de film ademt onmiskenbaar de sfeer van een sprookje uit, mede vanwege de prachtige decors, dito kostuums en overtuigende make-up-effecten. Mede vanwege het indrukwekkende en nauwelijks gedateerd aandoende visuele aspect blijft Legend ook tegenwoordig nog verrassend kijkbaar. Er zijn inmiddels vier verschillende versies van de film in omloop: de Amerikaanse bioscoopversie (89 min), de Amerikaanse televisie-versie (94 min), de Europese bioscoopversie (94 min) en de Director’s Cut (113 min). Naast een andere montage en af- of aanwezigheid van bepaalde shots en scènes, is er ook een verschil in muziek. Bij de versies voor de Amerikaanse markt (voor bioscoop en televisie) zijn de sprookjesachtige composities van Jerry Goldsmith namelijk vervangen door de synthesizerklanken van de band Tangerine Dream. Verder is het noemenswaardig dat de Director’s Cut de oorspronkelijke visie van Scott vertegenwoordigt, waarmee het voor de meeste fans de definitieve versie van de film zal zijn. Ook omdat er in de DC meer tijd wordt besteed aan de uitwerking van de personages en bepaalde plotelementen beter uit zijn gewerkt. Lange tijd werd gedacht dat deze versie van de film voorgoed verloren was gegaan, maar in 2000 werd er toch nog een print teruggevonden. Deze werd direct gerestaureerd en op DVD uitgebracht (in Amerika). Voor de BD-uitgave is het beeld van de DC echter opnieuw onder handen genomen. Vanwege de beperkingen van de teruggevonden print is het beeld weliswaar niet helemaal optimaal, maar beter dan dit zal het volgens Scott niet worden. Fans zullen blij zijn om te horen dat er zorg is besteed aan het beeld van de BD-uitgave, te meer omdat Legend door de visuele pracht en praal natuurlijk een perfecte film voor een HD-weergave is. Naast de Director’s Cut bevat de in Nederland verkrijgbare BD-uitgave ook de Europese versie van de film (de Amerikaanse uitgave bevat de Amerikaanse bioscoopversie in plaats van Europese), zodat je zelf kunt kijken welke de voorkeur heeft. Hieronder de recensie van deze BD-uitgave, de recensie van de eerder verschenen DVD-uitgave lees je elders op de site.

Beeldkwaliteit

De versies van Legend die je op de BD-uitgave aantreft hebben de oorspronkelijke beeldverhouding van 2.35:1. Het High Definition beeld heeft een 1080/24p resolutie. Dit betekent dat het beeld progressief is opgebouwd uit 1920*1080 beeldpunten en dat de beeldsnelheid 24 beelden per seconde is (de originele filmsnelheid). De BD-uitgave bestaat uit een 50GB dubbellaags disc. Voor de video-encoding is gebruik gemaakt van de MPEG-4 AVC codec.

Zoals vermeld bevat de BD-uitgave twee versie van Legend; de Europese bioscoopversie en de Director’s Cut. Het gaat ook daadwerkelijk om twee losse transfers, het is dus niet zo dat er met “seamless branching” gewerkt wordt. De Director’s Cut begint met een tekstscherm. Hierin vermeldt Ridley Scott dat de HD-transfer de DC op zijn best laat zien, door het opnieuw onderhanden nemen van de teruggevonden print. Kortom: beter dan dit wordt het niet. Al waarschuwt hij ook dat de beperkingen in de print er voor zorgen dat het HD-beeld van de DC niet optimaal is. Hij doelt dan waarschijnlijk op het wat grovere uiterlijk van de DC, met een filmkorrel die meer gedefinieerd aanwezig is dan bij de Europese bioscoopversie. Ook qua kleuren is er een verschil. Het kleurenpalet van de DC oogt namelijk koeler dan dat van zijn tegenhanger, die een warmere uitstraling heeft. De detaillering van beide versies is daarentegen nagenoeg identiek, met een minimale voorkeur voor de Europese cut. Kijken we naar het opduiken van artefacting, dan is er een klein verschil: in de DC is wat meer posterisatie te zien, terwijl de Europese variant enige macro blocking in donkere delen van het beeld bevat. Beide zaken komen gelukkig slechts sporadisch voor, en zijn bovendien niet dermate opvallend dat ze als storend worden ervaren. Welke transfer is nu beter? Nou, als we een winnaar moeten aanwijzen, dan is dat wat ons betreft de Europese versie vanwege een meer natuurlijke uitstraling. Dat neemt niet weg dat de Director’s Cut een zeer solide en kijkbare transfer heeft gekregen, die veel beter is dan de waarschuwingen van Scott doen vermoeden. Dus welke versie van de film je ook bekijkt, je krijgt een HD-plaatje voorgeschoteld dat zeker niet teleurstelt.

Onderstaande screenshots geven een vergelijking tussen beide transfers. De shots aan de linkerkant zijn van de Europese versie, die aan de rechterkant van de Director’s Cut.

Geluidskwaliteit

Moesten we het bij de eerdere DVD-uitgave van Legend nog stellen met een surroundgecodeerde 2.0-track, op de BD-uitgave is er wel 5.1-geluid beschikbaar. De Europese versie kun je bekijken met een DTS-HD Master Audio 5.1-track (24bit/48kHz), maar bij de Director’s Cut is geen lossless geluid aanwezig en moet je het doen met een Dolby Digital 5.1-track (448kbit/s). Waarom het geluid van de DC niet ook als lossless track aanwezig is is niet duidelijk (op de Amerikaanse BD-uitgave heeft de DC wel lossless audio), maar eerlijk is eerlijk: bijzonder groot is het verschil tussen beide tracks niet te noemen. Het lossless geluid van de Europese versie klinkt in vergelijking iets meer gedetailleerd, gedefinieerd (met name in het laag) en open, maar wereldschokkend is het verschil niet. Mogelijk heeft dit te maken met de leeftijd van de prent. Bij beide tracks verraden een beperktere dynamiek en scherp randje in het hoog namelijk dat we hier met een oudere film te maken hebben. Het is niet onwaarschijnlijk dat een lossless codering hierdoor niet perfect tot zijn recht komt. Qua ruimtelijkheid zijn beide tracks identiek, met surrounds die worden gebruikt voor muziek en subtiele ambiance. Het LFE-kanaal komt vooral aan bod in de tweede helft van de prent, en zet dan een mooi stevig laag neer. Samengevat hangen de voornaamste beperkingen van het geluid samen met de leeftijd van de film, en als zodanig zijn ze bijna onvermijdelijk. Met dat in het achterhoofd valt er dan ook weinig te klagen over het geluid van deze BD-uitgave.

Extra's

In tegenstelling tot de in Amerika verkrijgbare Ultimate Edition BD-uitgave van Legend, die alle extra’s van de eerder in Amerika verschenen Ultimate Edition DVD bevat, moeten we het op onze uitgave met enkel een trailertje stellen.

Trailer
De bioscooptrailer van de film. Deze wordt gepresenteerd met behoorlijk beroerde beeldkwaliteit in SD-resolutie en DD 2.0-geluid.

Het door Ridley Scott geregisseerde Legend is een sfeervolle fantasyfilm uit 1985, die het gebrek aan een diepgaand en samenhangend plot compenseert door een prachtige sprookjesachtige uitstraling. De BD-uitgave bevat zowel de Europese versie als de langere Director’s Cut (niet eerder in Nederland uitgebracht). Qua beeldkwaliteit valt op dat de DC wat grover en koeler oogt dan de Europese variant. Desondanks zetten beide transfers een HD-plaatje neer dat – zeker gezien de leeftijd van de film – niet teleurstelt. Met het geluid is eveneens weinig mis, met de kanttekening dat de DC in tegenstelling tot de Europese versie geen lossless audio bevat (al zijn de verschillen niet wereldschokkend). Qua extra’s schiet deze uitgave helaas zwaar tekort, met enkel een trailer. Desondanks is de BD-uitgave prima geschikt als upgrade van de DVD-versie, en voor fans een mooie kans om de Director’s Cut in het bezit te krijgen.